Klasa D

Alijag · Wysłany: Wto 17:46, 30 Mar 2010 Temat postu: Lekcja 2.

Lekcja 2.
Temat: Plastyka napisu.

Litera
to znak graficzny charakterystyczny dla pism fonetycznych. Może wyrażać pojedynczą głoskę, sylabę lub wchodzić w skład innych połączeń - np. dwuznaków. W języku francuskim zestaw nawet pięciu liter może oznaczać jedną głoskę.

Krój pisma
to charakterystyczny obraz kompletu znaków pisma o jednolitych podstawowych cechach graficznych: stylu, rytmie, proporcji, dukcie, układzie lub kształcie szeryfów, właściwościach optycznych (czytelności) itp. Krój pisma może mieć wiele odmian, czasami nawet znacznie różniących się od kroju podstawowego, lecz nadal zachowujących w sposób konsekwentny podstawowe założenia graficzne danej rodziny krojów.

Majuskuła
(wersalik, wielka lub duża litera) – każda z wielkich liter alfabetu, tj. większego formatu i innego kształtu w stosunku do małej.

Kapitaliki
litery i cyfry o wyglądzie wersalików i wielkości nieco powyżej minuskuły bez wydłużeń górnych.
Prawdziwe kapitaliki są zaprojektowane w foncie wraz z majuskułą i minuskułą, dzięki temu grubości wszystkich liter jak i światła między nimi jest optycznie zrównoważona.
Zastosowanie kapitalików:
• wyróżnianie słów lub krótkich wyrażeń – np. hasła w słownikach, nazwy własne w podręcznikach
• tytuły i śródtytuły
• inskrypcje nakamienne, nagrobki
Wyraz "PRZYKŁAD" złożony kapitalikami w otoczeniu minuskuły i majuskuły.
Wersaliki Kapitaliki Kapitaliki
z majuskułą
Pierwszy PRZYKŁAD składu Pierwszy PRZYKŁAD składu Pierwszy PRZYKŁAD składu
DRUGI PRZYKŁAD składu DRUGI PRZYKŁAD składu DRUGI PRZYKŁAD składu
TRZECI PRZYKŁAD SKŁADU TRZECI PRZYKŁAD SKŁADU TRZECI PRZYKŁAD SKŁADU
Przemieszane
Tekst zwykły WERSALIKI KAPITALIKI MAŁE WERSALIKI KAPITALIKI Z MAJUSKUŁĄ zwykły tekst.
Kroje jednoelementowe – wszystkie kroje pisma, w których litery (i oczywiście wszystkie pozostałe znaki) są zbudowane z kresek tej samej szerokości (czyli grubości). Inna nazwa to kroje linearne.

Kroje dwuelementowe – w odróżnieniu od krojów jednoelementowych, kreski stanowiące znaki w tych krojach mogą różnić się szerokością, np. wszystkie pionowe są innej szerokości niż poziome, lub też gdy szerokość tych kresek zmienia się płynnie, dowolnie według uznania ich projektanta.

Pismo szeryfowe
szeryfy to ozdobne, krótkie kreski stosowane w wielu krojach pisma do zwiększenia dekoracyjności danego fontu. Najczęściej są to poziome kreski będące stopkami liter, ale mogą występować również w innych miejscach znaków. Jeżeli dany font został zaprojektowany z wykorzystaniem szeryfów, to są one konsekwentnie stosowane w całym zestawie znaków pisarskich danego fontu, a w szczególności leżą one we wszystkich znakach na tej samej linii. Pismo szeryfowe wywodzi się od kutych w kamieniu napisów starożytnego Rzymu, a szeryfy i zróżnicowane grubości linii symbolizują ślad dłuta kamieniarskiego.

Pismo bezszeryfowe to fonty nie mające szeryfów.

pismo bezszeryfowe
pismo szeryfowe

litery z szeryfami

litery bezszeryfowe

Złudzenia, iluzje

Wysokość litery
Litera wpisana w trójkąt bądź owal lub okrąg, musi być większa od litery zakończonej płaszczyznami.

Światło
to pusta przestrzeń pomiędzy przedmiotami kompozycji, rozróżniamy światło:
• wewnętrzne – zawarte wewnątrz litery
• zewnętrzne – zawarte pomiędzy literami
Suma światła wewnętrznego i zewnętrznego musi być taka sama.
Kerning
regulowanie odległości pomiędzy konkretnymi parami znaków w danym kroju pisma i jego odmianie. Określane w ten sposób są nie tylko odstępy pomiędzy literami, ale także pozostałymi znakami. Jest to jeden ze sposobów regulacji świateł międzyliterowych.
HR>ON>DC
MN>GK>BO
Odległości międzywyrazowe:
• Jeśli tekst jest pisany majuskułą odległości między wyrazami powinny wynosić szerokość litery „A”.

• Jeśli tekst jest pisany minuskułą bez szeryfów odległość między wyrazami powinna wynosić ⅓ szerokości dwóch liter „a” lub litery „n”.

• Jeśli teks jest pisany minuskułą z szeryfami odległość między wyrazami powinna wynosić szerokość litery „t”.

Interlinia
światło międzywierszowe, zależy od długości i liczby linijek oraz od wielkości pisma.
W tekście minuskułowym odstęp między wierszami powinien być taki, aby wydłużenia dolne i górne nie przecinały się.
W tekście manuskułowym odstęp między wierszami może być dowolny.
Kolumna
Odstęp między kolumnowy powinien być znacznie większy od odstępu międzywyrazowego.
Długość linijki powinna wynosić między 45 a 60 znaków.

Kompozycja
odpowiednie rozplanowanie położenia, wielkości, proporcji, światła i wyglądu wszystkich elementów oraz ich wzajemnych relacji gwarantuje, że obraz staje się niepowtarzalny i może, niezależnie od formy, tworząc specyficzny charakter nieść ze sobą dodatkową treść. Klasyczne rodzaje kompozycji

kompozycja symetryczna (można wskazać punkt lub prostą względem której pozostałe elementy są symetryczne)

kompozycja asymetryczna (nie występują punkty i osie symetrii)

kompozycja tonalna (ma miejsce wtedy, kiedy przez użycie zbliżonych tonów poszczególnym elementom zostaje nadana pożądana hierarchia)